مغزی که خود را تغییر میدهد
در چند وقت اخیر کمی بیشتر برای دل خودم کتاب خوانده ام و فعالیت ام در اینجا کم شده. اما تکه ی زیر از "مغزی که خود را تغییر میدهد" نوشته ی دکتر نورمن دویج را دوست داشتم. میگویند لیلی، در اصل خیلی زیبا نبوده و وقتی اطرافیان این را به مجنون گوشزد میکنند میگوید که "اگر در دیده ی مجنون نشینی به جز از خوبی لیلی نبینی". همین مطلب با بیانی کمی جالب تر در این کتاب مطرح شده:
استاندال رمانی دارد به نام "عشق" که درباره ی مرد جوانی است به نام آلبریک که یک زن زیبا، بسیار زیبا تر از معشوق خود را ملاقات میکند، اما بسیار بیشتر از آن جذب معشوق خود شده که به این زن توجهی نشان دهد؛ زیرا معشوقش شادی های بیشتری برایش به ارمغان می آورد. استاندال این زیبایی را "زیبایی خلع ید شده توسط عشق" می نامد. عشق دارای چنان قدرتی برای تغییر معیارهای جذابیت است که عیب کوچکی را که بر روی صورت معشوق آلبرت وجود داشت، آبله صورت وی، را به نمادی برای شعله ور شدن عشق در آلبریک تبدیل می کرد. این آبله او را به هیجان می آورد زیرا "او احساسات زیادی را در حضور این نشان آبله تجربه کرده بود، احساساتی که مطبوع ترین بوده و بیشترین اشتیاق جاذب را داشتند؛ احساساتی که بدون توجه به حال آلبریک در هر حالتی که بود، با دیدن آن نشان آبله حتی در صورت زنی دیگر به وضوح دوباره برانگیخته می شدند... در این مورد نماد زشتی به زیبایی تبدیل شده بود.
