کتاب های نفهمیدن
اگر انسان خود را با دستاورد یکی بیند، دستاورد هم مایل به یکی بودن با او میشود.
اگر انسان خود را با باختن یکی بیند، باختن هم با کمال میل با او یکی خواهد شد.
اگر انسان با این یک و همان شدن اعتقاد کافی نداشته باشد این یک و همان شدن اتفاق نمی افتد.
راه رسیدن به نور، غالبا تاریک است.
داشتن حکمت به معنای دانش بسیار آموختن نیست.
آن کس که چیز های بسیار میداند دارای حکمت نیست.
اینها چند جمله ای بودند از کتاب "تائو ت چینگ" نوشته ی لائوتزو. بعد از هر فصل، آقای محمد جواد گوهری توضیحاتی درباره ی آن فصل نوشته اند (در نسخه ای که من دارم) که من آن توضیحات را نخواندم چون میخواستم خودم قضاوت کنم درباره ی حرف های لائوتزو. چون همیشه کتاب ها برای افزایش آگاهی نیستند به نظرم. گاهی برای افزایش سوال ها و گسترش عدم آگاهی اند. وقتی لائوتزو چندین بار تاکید میکند که فرد حکیم تلاش نمی کند، دخالت نمیکند و مثل آب روان است به من این سرنخ را داد که از این به بعد دنبال پدیده جدیدی در دنیا باشم: تلاش نکردنی که مثبت است. در واقع به خودم اجازه دادم که در ابهام جملاتش غرق شوم و اجازه بدهم که این ابهام به من عمق دهد.
