متفکران بزرگ (2)
اغلب مغز ما پر از عبارات و ایده های به درد نخور است. چیز هایی که به زحمت در تصورات ما چپانده شده اند و با تحریک اضطراب ها، کنار آمدن را برایمان سخت تر کرده اند. مثلا: "شجاعت آن را داشته باش که رویاهایت را زندگی کنی"، "هرگز تن به مصالحه نده"، "تا پیروزی بجنگ...". این عبارات میتوانند (گاهی) زهری کشنده باشند؛ زهری که عبارات لائوتزو - که آمیخته با مناظر طبیعی اند - میتواند پادزهری ایده آل برایش باشد.
طبیعت عجول نیست
با وجود این همه چیزش تمام و کمال است.
زندگی مجموعه ای از تغییرات طبیعی و خود انگیخته است.
در برابر آن ها مقاومت نکنید.
این مقاومت صرفا اندوه آفرین است.
از "متفکران بزرگ" نوشته ی آلن دو باتن
پی نوشت: چند سال پیش وقتی داشتم سعی میکردم بیکاری ام رو تا شروع دانشگاهم تو ترم بهمن پر کنم، به صورت خود جوش نشستم جزء 30 و 1 از قرآن رو حفظ کردم. نمی دونم تا چه حد کار درستی بود و خب الان که دارم این رو مینویسم همه رو فراموش کردم تقریبا اما یک جمله خیلی عمیق همیشه تو ذهنم پر رنگه: فلینظر الانسان الی طعامه. تفسیری که براش خوندم گفت این طعام، یک مصداق مهمش طعام فکر و روحه. اینکه چی داریم وارد مغزمون میکنیم خیلی مهمه. خیلی از این حرف های انگیزشی تو ذهن من هست. مهم ترین اش همین " رویاهات رو زندگی کن" هست. در صورتی که انتخاب مسیر ها در زندگی علاوه بر سلیقه باید استراتژیک هم باشه. واقعا باید دقت کرد و دید که از کجا و با چه استدلالی یه حرفی داره زده میشه. این جمله های انگیزشی هم مثل ماجرا رابطه ی خوردن ماست و طول عمر باید نادیده گرفته بشن.
