تجربه ی من در تفکر سیستمی
امروز داشتم کتاب "نظریه پیچیدگی" از خانم ملانی میچل را ورق میزدم. متوجه شدم که سیستم های پیچیده اساسا بدون آقا بالا سر کار خود را انجام میدهند. ناگهان به این فکر کردم که اگر آقا بالا سری برای یک سیستم پیدا شود، چه بلایی سر سیستم می آید؟ کتاب را بستم و به آنچه از تفکر سیستمی متمم در ذهنم مانده بود فکر کردم. جواب ساده است: سیستم مقاومت میکند. پس آیا راهی وجود دارد که بدون مقاومت سیستم هارا هدایت کنیم؟ جواب ساده اما سخت است: باید سیستم هارا بشناسیم و نقاط اهرمی را احتمالا تشخیص دهیم. به تجربه هایم فکر کردم و دیدم که در زمینه ی شناخت سیستم ها با هدف تغییرشان در زندگی شخصی ام، یک موفقیت دارم و هزاران شکست.
گاهی دوست دارم که انسان هارا تغییر دهم اما شناخت سیستم ها، وقتی صحبت از انسان ها به عنوان سیستم هایی پیچیده میشود برای من از آن رو سخت است که باید شدیدا از نقطه امن فکری ام خارج شوم و با آدم ها همراه شوم. من نشخوار های فکری ام را بیشتر از کتاب ها و خواندنی جات کسب میکنم. مادرم پادکست گوش میدهد و در اینستاگرام ویدیو های کوتاه میبیند. من همیشه در حال موعضه وتلاش برای کتاب خوان کردن او هستم و او همیشه در حال توصیه که این پادکست ها برای تو هم جذاب است. اگر بخواهم مادرم را تغییر دهم باید او را بشناسم و اگر بخواهم او را بشناسم باید آن پادکست ها را گوش دهم تا ببینم اوضاع از چه قرار است. اما نکته اینجاست که شاید به این نتیجه برسم که اصلا من اشتباه میکنم و پادکست ها، واقعا مفید و ارزشمند هستند. وقتی به حافظه ام رجوع میکنم، میبینم فقط یک بار توانستم تغییر بسیار کوچکی در خواهرم که نشخوار های فکری اش را از کِی درما کسب میکند، ایجاد کنم آن هم وقتی بود که برای قدم زدن با او همراه شدم. با او گفت و گو کردم و بدون اینکه سعی کنم چیزی را تغییر دهم گفتم اگر میشود با من تا کتاب فروشی بیاید تا یک سالنامه بخرم. آن روز او هم کتابی خرید. موفقیت آن روزم این بود که سعی ای برای تغییرش نکردم و دست از موعظه برداشتم.
واقعا فکر میکنم که تغییر سیستم ها، اصلا کار ساده ای نیست و زمان و انرژی زیادی میطلبد. باید با آدم ها همراه شد و از این همراهی اتفاقا لذت برد و در عوض حواسم بیشتر به خودم باشد.
