SOLAHOD

چه پست دلچسبی بود هدی...

من یکی که نظرم خیلی مثبته.

درست عین اینه که وجودِ هر کدومِ ما، یه ظرف داره. ظرف هم، حَد داره و محدوده. منبع ولی، بی‌نهایته؛ نور بی‌نهایته، علم بی‌نهایته. و منظور علم مدرسه و دانشگاه نیست طبیعتا. هر شخص به قدر ظرف خودش، -ظرفیتِ خودش- می‌تونه از اون علم برداره. مثلا این حدیثو: أَلْعِلْمُ نُورٌ یقْذِفُهُ اللّه فِی قَلْبِ مَنْ یشآء میگه علم، نوریه که خدا به قلب هر کسی که بخواد می‌اندازه. حالا می‌گیم این علمِ بی‌نهایت داره میاد. من چقدرشو تاب دارم؟ چقدرش تو ظرفِ من جا می‌شه؟ اندازه‌ی ابعادِ ظرفِ خیلی کوچیکم.

حالا اندازه‌ی ظرف آدم‌ها ثابته؟ نه! ظرف هر باری که تو تنور بره با شکل متفاوتی برمی‌گرده. هر چی فشار بیشتری متحمل شه، می‌تونه بزرگتر شه. انگار ذات خود اون سختی، ظرف‌بزرگ‌‌‌کننده ست. ظرفیت‌بخشه. 

برای همینم در ادامه در مورد پیامبر میگه: 

زیرا که واقفست از اندکی بسیار فهم کند و از چیزی چیزها و از سطری دفترها نظیرش همچنانک جماعتی نشسته‌اند حکایتی می‌شنوند اماّ یکی آن احوال را تمام میداند ودر میان واقعه بوده است از رمزی آن همه را فهم میکند و زرد و سرخ میشود و از حال بحال میگردد و دگران آن قدر که شنیدند فهم کردند چون واقف نبودند بر کلّ احوال اماّ آنک واقف بود از آن قدر بسیار فهم کرد.

ما با ظرفِ کوچیکمون تنها آیه‌ای از قران رو می‌بینیم. ولی در اون سمت، ظرف وجود آنقدری گسترده‌ست که از حرفی از حروف یک کلمه مفهوم‌های بسیار دریافت می‌کنه. برای ما از دور تنها کلمه‌ایست و برای او هر سطری به اندازه‌ی کتاب‌ها دریافتی داره. 

چقدر پست خوبی بود و منو حسابی به فکر فرو برد..