پیامبر

یکی از کتاب فروشی های شهرمان (که البته زیاد هم نیستند)  روی قفسه هایش کنار کتاب های عادی و بزرگ مجموعه ای از کتاب های کوچک گردآوری کرده. چند تا از این کتاب های جیبی که اتفاقا مفید و دلنشین هم هستند مثل گزیده های شاملو و تکنیک های مدیریت زمان خریده ام و در کیف های مختلف ام یکی از این کتاب ها گذاشته ام که هر وقت کیف دستی ای برمیدارم یک کتاب در آن باشد و در ماشین مطالعه کنم. تجربه به من ثابت کرده که در ماشین اگر نور کافی باشد میتوانم با تمرکز خوب و قابل قبولی با کتاب همراه شوم. البته به نظر گزیده ی شاملو و تیکنیک های مدیریت زمان را میشد با سرچ کردن  از روی سایت های مختلف خواند اما ایده ی کتاب های کوچک دوست داشتنی بیشتر با سلیقه ام جور بود

یکی از این کتاب ها، پیامبر و دیوانه ی جبران خلیل جبران است. آنقدر قشنگ است که از کیف به کوله پشتی و از کوله پشتی به کیف انتقال پیدا میکند. 

هنوز تمام نشده اما موضوعات صحبت پیامبر برایم خیلی جالب است. 

چند وقت پیش یکی از اساتید درس های عمومی مان به تفاوت بین هوش و عقل اشاره کرد. و گفت که هوش در واقع توانایی یادگیری است و در همه ی حیوانات و انسان وجود دارد و با عقل متفاوت است و عقل در واقع چیزی است که انسان را از حیوانات دیگر متمایز میکند (حیوانات دیگر عبارتیست که به خودم به شخصه یادآور و نهیب است که حواسم بیشتر جمع خودم و تصمیم هایم باشد). هوش را اگر با اغماز همان توانایی یادگیری تعریف کنیم این سوال پیش می آید که عقل چیست؟ من امروز جوابی برای این سوالم پیدا کردم که نشان داد که وقتی که برای خودم و درس های متمم و خواندن  نه زیاد بلکه کمی بیشتر از دوران دبیرستان صرف کرده ام دارد به نتیجه هایی میرسد که به کار آید. به نظرم عقل یعنی یک مدل ذهنی که به فرد امکان پیش برد اهدافی مثبت از نظر فرد و جامعه را میدهد. و عاقل کسی است که مدل ذهنی درست و قدرتمندی دارد. اما درستی چیست؟ 

اینجاست که دوباره به جبران خلیل جبران و پیامبرش (دیوانه را نمی گویم چون فعلا به قسمت دیوانه نرسیده ام) بازمیگردیم. این کتاب باعث شده که برایم تکرار شود که درستی همان مهر عمیق و واقعی  به زندگی  و صلح با خود است. عاقل بودن خیلی دشوار تر، کارآمد تر و در کل مهم تر است از با هوش بودن . هوش برای اولین بار ها در زندگی دارد اهمیت اش و جایگاهش را از دست میدهد برایم. و عاقل بودن  جایگزین میشود. خود همین زیر و زیر شدن شروع فرایند های امید بخشی در ذهن من است چون عقل برخلاف هوش کاملا اکتسابی است به نظرم و یکی از بهترین و دم دست ترین راه هایش کتاب خواندن است. هرچند به نظرم بهترین و سریع ترین و عمیق ترینش داشتن یک دوست عاقل یا بودن در یک گروه اهل عقل و تفکر است. 

وقتی میتوان ادعا کرد حرفی را، مطلبی را جمله ای را فهمیده ایم که در سطح رفتار ها و انتخاب ها ظاهر شود. آنچه خوانده ای و آنچه از محیط جذب کرده ای باید در جانت به عبارتی زسوب کند تا بتوانی با آنها زندگی کنی. و تا وقتی که لایه جدید رسوب نکند با لایه ی قبلی طی مسیر میکنی. این باعث شده که به این فکر کنم که بیشتر و بیشتر کتاب بخوانم. کما اینکه همانطور که یک بار در اینجا خواندم کتاب خوان ها و فیلم بین های حرفه ای آرام اند چون عقلشان که ناشی از آشنایی با سرنوشت ها و حرف های زیاد و تحلیلشان است برایشان صلح به ارمغان آورده. 

برای حسن ختام این پست هم یک تکه از کتاب پیامبر و دیوانه را می آورم : 

ولی من میگویم که حتی پاکان و راستکاران هم از بالاترین مرتبه ای که در یکایک شما هست برتر نمی روند، پس نابکاران و و ناتوانان هم نمی توانند از پایین مرتبه ای که در شماست فروتر بیوفتند و هم چنان که برگ زرد نمی شود مگر با دانش خاموش تمام درخت. 

 

پی نوشت: و البته تازگی ها فهمیده ام چقدر نوشتن به اندازه ی خواندن در فهم و به عبارتی همان رسوب که صحبتش را کردم اثر گذار است. حتی در درس های تخصصی.

 

سناریو تکرار شونده

می کوش به خر ورق که خوانی تا معنی آن تمام دانی

می باش طبیب عیسوی هُش اما نه طبیب مردمی کُش

 

این بیت موقع درس خواندن همیشه در ذهنم تکرار میشود و بلافاصله بعدش به این فکر میکنم که چقدر سخت است واقعا. بعدش هم باز به خودم دلداری میدهم که حتما در توانم هست که در این راه قرار گرفته ام و تابه حال دوام آورده ام و به روز های خوبی که مثلا در آینده می آیند فکر میکنم. چون کسب این علم هرچقدر که سخت و خانمان برانداز (دیگه ینی خیلی سخت) باشد ارائه اش شیرین است.

پی نوشت : خدارا شکر که حداقل ممر درد و دل باز است.