شب های روشن

توی فیلم "شب های روشن" استاد وقتی میخواد برای مادرش توضیح بده که به دختری احساس و عاطفه پیدا کرده میگه:

اگر نشنیدی مهم نیست. اگر نفهمیدی مهم نیست.

میتونم بگم شصت تا هفتاد درصد فیلم های برتر تاریخ سینما رو نگاه کردم. اما این تاکید به برقراری ارتباط با مادر مخصوصا در بزنگاه های زندگی رو هیچ وقت ندیدم. شاید بهترین فیلم ممکن نبود. شاید بهترین act هارو نداشت اما واقعا روم تاثیر گذاشت و واقعا مفاهیم عمیقی رو بیان کرد برام.

نکته ی دیگه ای هم که داشت و من خیلی دوست اش داشتم این بود که "کتاب"،  زندگی نیست. اگر زندگی بود، یه کسی مثل مارتین توی کتاب "جز از کل" از همه موفق تر و اهل زندگی تر بود. کتاب های زیاد از استاد یه فرد خشک و جدی ساخته بود که خودش هم قدرت تحمل خودش رو نداشت.  استاد همه ی کتاب هاش رو فروخت تا جا برای زندگی با رویا باز بشه و در واقع جا برای عشق باز بشه. هرچند که عجول بود و رویا با همون کسی که انتظارش رو کشید، رفت.

این بحث "انتظار" خیلی جالبه. مفهوم انتظار برای عشقی که باهاش فاصله پیدا کردیم رو توی فیلم "در دنیای تو ساعت چند است" هم دیدم. یه قانون نانوشته است یه جورایی: سال ها برای کسی که بهش علاقه داری انتظار بکش و آخرش یه روزی اون فرد از راه میرسه. انگار که باید برای کسی که دوست اش داریم، هزینه پرداخت کنیم و این هزینه گذران زمان با تنهاییه و مکش عمر.